Büyük Strateji: Esnek Bir Orta Güç Olarak Türkiye

Yirmi birinci yüzyılın üçüncü on yılına henüz girdiğimiz için, Türk yöneticilerinin, yalnızca toprak bütünlüğünü ve ülkesinde büyüyen jeopolitik zorlukların ortasında ulusun hayatta kalmasını sağlayacak büyük bir stratejiye karar vermeleri daha iyidir. aynı zamanda Türkiye’yi dünyanın en gelişmiş ülkeleri ligine de itiyor. Bana göre, “esnek orta kuvvet” in büyük stratejisi bu konuda doğru seçim olacaktır.

Büyük stratejinin bir plan veya yol haritası olarak tanımlanması, karar vericilerin ulusal amaçlara ulaşmak için güç araçlarını veya iktidar araçlarını başarıyla kullanmalarına yardımcı olur. “Esnek orta güç” yaklaşımı gerçekçi ve liberal unsurları içerir.

İktidarın sürdürülmesi ve maksimize edilmesi, dahili olarak farklı özellikler gösterse bile, devletlerin en önemli hedefleri olduğundan, gerçekçi bir uluslararası politika anlayışına dayanmaktadır. Türkiye, Osmanlı İmparatorluğu’nun dağılmasının ardından birçoğu bağımsızlıklarını kazanan birçok ülke ile çevrili kritik bir bölgede yer almaktadır.

Olası bölgesel tehditler konusunda tetikte olmak ve tetikte olmak hem Türk karar vericiler hem de Türk halkı için tamamen doğaldır. Ülkenin iç istikrarı ve toprak bütünlüğü, Ankara’nın ölçülebilir maddi kapasite açısından kendisini sınırlayandan daha güçlü olmasını ve Türkiye’nin komşularının egemenlik ve bağımsızlıklarının korunmasına yardımcı olmasını gerektiriyor.

Kaderi Geçmek

Türkiye’nin barış ve istikrarı, bölgesel barış ve istikrarla yakından ilgilidir. Bunun olabilmesi için ülkenin komşuluğu bölgesel ve küresel jeopolitik anlaşmazlıkların ve rekabetlerin merkezi olmamalıdır. Türkiye’nin iç düzenini korumak için bir barış yoluna ihtiyacı var.

Ülkenin komşularının daha güçlü bölgesel ve küresel oyuncuların askeri birliklerine ev sahipliği yapan iç savaş bölgelerine dönüşme olasılığından her ne pahasına olursa olsun kaçınılmalıdır. Bu açıdan bakıldığında, bağımsız askeri güç kapasitesine yatırım yapmak, Türkiye’nin büyük stratejisinin başarısı için hayati önem taşımaktadır.

Türkiye, yakınlardaki rakipleri veya bölge dışındaki güçleri caydırabilecek ve yenebilecek güçlü bir orduyu besleyen sürdürülebilir bir ekonomik güce sahip olmadığı sürece, dış talepler karşısında temel ulusal çıkarlarını teslim etmek zorunda kalabilir.

Bu, Suriye, Irak, Libya, Doğu Akdeniz, Balkanlar ve Kafkasya’daki Türk askeri varlığının, ülkenin sınırları boyunca bir barış koridoru oluşturmasına yardımcı olması için bir zorunluluk olduğunu göstermektedir. İstikrarlı ve öngörülebilir bir bölgesel ortamın yolunu açar.

Gerçekçi mantık, Türkiye’nin dünya güçleriyle iyi geçinmek ve mümkünse farklılıklarından ve anlaşmazlıklarından yararlanmak için devam eden çabalarında da belirgindir. Bu, güç siyasetinin temel bir dengesidir ve Osmanlı İmparatorluğu’nun kuruluşuna kadar uzanan uzun bir süreklilik geçmişine sahiptir.

Türkiye tüm yumurtalarını tek sepete koyamaz ve koymamalı.

Günümüzün çok kutuplu ve merkezli küresel düzeninde, Türkiye’nin Batılı aktörlerle kurumsal bağları, Rusya, Çin ve İran gibi Batılı olmayan güçlerle ilişkilerinde güçlü varlıklardır.

Aynı şekilde Batılı olmayan güçlerle gelişen ilişkileri, Türkiye’ye Batılılarla ilişkilerinde anlamlı bir kaldıraç sağlıyor. Türkiye dış ilişkilerinde manevra kabiliyetini sürdürmelidir ve mevcut küresel sistem bu konuda Ankara’ya önemli avantajlar sağlamaktadır.

Türkiye’nin NATO içindeki varlığı ve Avrupa Birliği’ndeki ümit verici ilişkileri arttıkça, Türkiye’nin Çin ve Rusya karşısında sahip olduğu pazarlık gücü de o kadar büyük olacaktır.

Bu bağlamda, Ankara’nın Rusya ile güvenlik işbirliği ve Çin ile ekonomik ilişkilerin geliştirilmesi, Türkiye’nin Batı baskısına ve kol bükülmesine karşı bağışık olabileceğini düşündürür.

Gerçekçilik ne gerektirir

Gerçekçilik aynı zamanda Türkiye’nin stratejik olarak bağımsız bir aktör olmak için elinden gelenin en iyisini yapması gerektiği anlamına gelir, böylece dünya güçlerinden hiçbiri onu birbirleriyle ilişkilerinde bir piyon veya bir araç olarak göremez.

Türkiye’nin dirençli orta gücünün büyük stratejisinin gerçekçi boyutu, yöneticilerinin millete tanınan güç yetenekleriyle ulaşılamayacak aşırı hırslı ve gayretli amaçlardan kaçınmaları gerektiğini de göstermektedir. Gerçekçilik, Ankara’nın beklentileri ve yetenekleri arasında hiçbir zaman aşılamaz bir boşluktan muzdarip olmadığını dikte edecektir.

Türkiye bir orta güç ve bu nedenle bölgesinde daha aktif olma arzusunu yerine getirmeye çalışıyor, ancak küresel olarak tükenmiş durumda.

Ülke çeşitli türlerde bazı iç kırılganlıklara sahip olduğu sürece, yurtdışında düzen sağlamak için sağlam bir strateji izlemek kolay değildir. Günümüzün çalkantılı küresel düzeninin ışığında esneklik uygulamak, Türkiye’nin iç işlerini olabildiğince çabuk düzenlemesini ve dış tarafların içişlerine karışmak için her türlü bahaneden mahrum kalmasını gerektirmektedir.

Hobbesian Sıralaması

Bu bizi esnek orta güç stratejisinin liberal boyutuna getiriyor. Türkiye gibi orta güçler için, bölgesel ve küresel düzeydeki Kantçı sistem, Hobbesçu düzenden daha umut verici ve verimli.

Türkiye’nin GSYİH’sinin yarısı uluslararası ticaretten geliyor ve ülkenin finansal fırtınalardan etkilenmeyen gelişmiş bir ekonomi haline gelmesi için doğrudan yabancı yatırıma ve teknoloji transferine erişmesi gerekiyor.

Çoğulculuğa, uluslararası hukuka, uluslararası ticarete, kurumsal yönetişime, yumuşak ve sivil güç uygulamalarına ve çeşitli karşılıklı bağımlılık biçimlerine dayalı bir küresel düzen, Türkiye’nin çıkarlarına, büyük güç siyasetinin önceliğini yansıtan ve alanı kutsallaştıran küresel bir sistemden çok daha iyi uyacaktır. . Etki zihniyetinden, jeopolitik rekabetleri açığa çıkarır ve uluslararası ilişkilerde zorlayıcı sert elektrikli aletlerin kullanımını meşrulaştırır.

Ülkenin saygın bir orta güç olarak yükselişi, ancak kısa sürede gelişmiş bir ekonomi haline gelirse mümkün olabilir. Bunun gerçekleşmesi için, Kantçı unsurların dünya siyasetine bir an önce değil, bir an önce yeniden dahil edilmesi gerekir.

“Yumuşak orta gücün” büyük stratejisi, Kant’ın emirlerinin Türkiye’nin komşuluğunda ve tüm dünyada ortaya çıkmasına katkıda bulunmalıdır.

Dünya siyasetindeki diğer merkezi güçler gibi, Türkiye de kendisini hiçbir zaman bir dünya gücü pahasına bir dünya gücü ile ittifak kurma zorunluluğu içinde bulmamalıdır. Hobbesçu dinamiklerin dünya siyasetinde güçlendirilmesi günümüz dünyasında büyük güçler arasındaki katı kutuplaşmayı artırmakla kalmayacak, aynı zamanda daha az güçlü devletlerin manevra kabiliyetini de azaltacaktır.

Soğuk Savaş benzeri kutuplaşmalar birçok ülke için kısıtlayıcı olacaktır. Türkiye’nin dünya siyasetinde sakinliğe, öngörülebilirliğe ve istikrara ihtiyacı var. Ancak, tek başına bu tür sonuçlara katkıda bulunacak kadar güçlü değildir. Bu nedenle, benzer önceliklere ve zayıf yönlere sahip görünen diğer merkezi güçlerle işbirliğinin kapsamını ve yoğunluğunu artırmak Türkiye’nin stratejik çıkarına olacaktır.

* Antalya Belem Üniversitesi Siyaset Bilimi ve Uluslararası İlişkiler Bölümü Öğretim Üyesi