Türkiye’den mükemmel bir karakter çalışması – The Hollywood Reporter

Oğulkan Arman Uslu ve Dulin Ösen’in tereddüt sakatlığı

Magnolia Pictures International’ın izniyle

Conan, çalışkan yasal akbaba kahramanı İsteksizlik acıtır, kurumsal koridorlarda öyle bir kararlılıkla ilerliyor ki çevresinde bir tür güç alanı yaratıyor. Ya da belki zırhtır. Uyanık olduğu saatlerin çoğunu mahkemede sanık bir adamı ömür boyu hapis cezasından kurtarmaya çalışarak geçiriyor. Gecelerini geçirdiği hastanede, doktorun -daha da önemlisi Conan’ın kız kardeşinin- bu kararı bırakma konusundaki kararlılığına rağmen, annesini yaşam destek ünitesinde tutmak için nedenler arıyor.

Disiplin cezası, ahlaki aciliyet ve kalp kırıklığının kesişimine değinen Selman Nakar’ın, işyeri dramasından sonra incelikle ayarlanmış ikinci uzun metrajlı filmi. İki şafak arası, etkileyici derecede kısa çalışma süresinde kalıcı bir gerilim ve çözülme. Başroldeki Tülin Özen, kendi zaafına vakit ayırmayan yetenekli bir profesyonel olarak mükemmel, gergin bir performans sergiliyor.

Filmin yarım saatine kadar “birinci derece cinayet” sözü söylenmiyor. Ancak Cannon’ın gününün çoğunu tüketen davanın ciddiyeti, bu ayrıntı ortaya çıkmadan önce bile ortadaydı; her hareketi ve bakışı, giderek daha yoğun bir amaç ve sabrı yansıtıyordu. Ancak tatlı dilli Musa’yı (Oğulkan Arman Uslu) davasının son duruşmasına hazırlarken işler farklıdır. Cildinin altındaki sinirler gevşememiş olabilir ama görünüşte sakin ve kararlı, eski fabrika işçisiyle olan konuşmalarında neredeyse anaç. Az konuşan bir adam, bir zamanlar patronunu öldürerek masumiyetini korur. Bu, zorlu bir günde bir avukatın kucağına düşecek pek çok bombadan biri.

İsteksizlik acıtırTürkiye’nin Uşak kentindeki olaylar 24 saatten kısa bir sürede gerçekleşiyor ve şafak vakti bir otobüsün Musa’yı şehir dışındaki bir hapishaneden almasıyla başlıyor. Çalışan iç mekanları da dahil olmak üzere, sabahın erken saatlerindeki ışığın mavisi (mükemmel, kusursuz prodüksiyon tasarımı Merle Acton tarafından tasarlandı). Her şeyin içinden bir hüzün sızıyor ama Kanan’ın bunu anlaması biraz zaman alıyor. Mağazadayken kullandığı kiralık araba, motoru her çalıştırdığında Vivaldi oynamakta ısrar ediyor ve her seferinde duyulmamışlık hissini anında kapatıyor.

Tudor Vladimir Banduru’nun akıllı kamera çalışması (Mutlu ailem) Canon, sıklıkla raydan çıkan günün her cehennem adımını takip ediyor. Ülserleri için antiasit hapları alıyor, bankaya gidecek zamanı olduğu için defalarca parasız kalıyor ve sızdıran tavan nedeniyle mahkeme salonundaki ofisini kargaşa içinde tutuyor – her zaman bir şeyler dökülüyor.

Cannon, muhalif avukatların alaylarına ve istenmeyen kariyer tavsiyelerine karşı anlaşılır bir şekilde kenarda duruyor. Zaman zaman, ölüm kalım durumlarında bile, lazer odağı komediyle sınırlanıyor: MIA’ya giden önemli bir savunma tanığının izini sürmeye çalışırken, tanıştığı yabancıların dostane yorumlarını onaylamıyor ve reddediyor. . Adam konuşkan köylüyle etkileşime geçmek için ona yaşadığı yeri göstermeyi teklif etti.

Günlerce, hatta haftalarca, Cannon’ın bir araba üzerinde çalıştığı garajda Helmer, tek gözüyle “Uşak’ın Yerine Geliyorum, Gülen Uşak” yazan posterlere bakıyor (Uşak’ın Yerine) (Uşak, değeri ne olursa olsun, “hizmetçi” veya “uşak” anlamına gelir). Bu, Musa’nın öldürülen fabrika sahibi, yerel polis ve eski kirli para ve güç işleri hakkındaki ifşaatlarıyla derinleşen, belediyenin destekçiliğine sinsice bir selam ve acı bir ironidir.

Banduru’nun, Cannon’un gerçekten dinlendiği bir anı çerçeveleme şekli, süssüz olduğu kadar sade ve kesindir: Annesi bir hastane yatağının yanında baygın, transa geçmiş bir halde yatıyor, sessizlik onun yüz hatlarını yumuşatıyor. Aksi takdirde, hukuk dramını noktalayan hastane sahneleri, Kanan ve Beljin kardeşler arasındaki gece ve gündüz vardiyaları arasındaki kafa karışıklığıyla doludur (Külsin Kültür Şahin, muhteşem). Belgin isteksiz kardeşine “Kabul et” diye ısrar ediyor ve makul bir şekilde yaşam desteğini sonlandırmanın yapılacak doğru şey olduğunu ve organ bağışı yapılacaksa zamanın hassas olduğunu savunuyor. Cannon, “Annem hâlâ burada” diye karşı çıkıyor ve annelerinin parmaklarının son hareketi gibi kanıtları avukatının önüne koyuyor.

Ve bir de evrensel türden kardeş sürtüşmeleri var: Fedakarlık ve kişisel çıkar meselesi; bu durumda kim Uzak’ta kaldı, kim Annemle kaldı ve kim kişisel hedeflerin peşinde koşmak için ayrıldı. Bu davanın avukatı evli anne Belgin, sanık ise yetenekli iş kadını Canaan’dır. Yargıç, mahkemede bile İngilizce eğitimiyle ilgili küçümseyici sözlere karşı koyamadı.

Eğitimi, yeteneği veya mizacından bağımsız olarak, Cannon kapanış konuşmasını yaparken, diğer tarafın tutkulu netliğiyle, çılgın bir akışla ve ani bir mini felaketle (ve bunun sonucunda mahkeme salonunun donuk tepkisinin yarattığı kafa karışıklığıyla) dolu argümanlarını ortaya koyuyor. Eski bir hukuk öğrencisi olan yazar-yönetmen Nagar, Cannon’ın gözleri ve Ozan’ın nefes kesen performansı aracılığıyla, açık ve kapalı bir davanın gerekçesinden bazı güvenlik görüntülerinin gizemli bir şekilde ortadan kaybolmasına kadar adli varsayımları ortaya çıkarıyor.

Ancak karşı argümanların veya gerçeğin Kenan’ın gözden kaybolmasını engelleyip engelleyemeyeceği veya Musa’yı tam bir umutsuzluktan geri çekip çekemeyeceği tamamen başka bir konudur. Nagar filmi derinden bire iki yumrukla kapatıyor. İlk başta sadeliği harekete geçiren, sözsüz bir uzlaşma. Uşak, filmin açılış sahnesinden bu yana ilk kez uzaktan görüldü. Banduru’nun kamerası şehirden uzağa doğru dönüyor. Ve Vivaldi var Nisi Sahip Yine çevirecek bir düğme ya da sessizlik için basacak bir düğme olmadan, mezmurun enfes acısı ortaya çıkıyor.