Rahat, donuk, sıradan bir geçişi görmek kolaydır

Waymo’yu San Francisco’da piyasaya çıkar çıkmaz denemek için kaydoldum ve bu hafta sonu Alphabet’in sürücüsüz otomobil şirketi sonunda beni denemeye davet etti.

Oğlum Marlon bu yıl sürücüsüz arabalara takıntılı hale geldi, çünkü daha fazla Waymo ve rakip GM Cruise aracının San Francisco çevresinde güvenlik sürücüleri olmadan dolaştığını gördük. Son aylarda daha agresif hale geldiklerini fark ettiğimizi düşündük; korkutucu bir şey değil ama tıpkı normal bir San Francisco sürücüsünün yapacağı gibi kavşaklara girip şeritlere karışıyor gibi görünüyorlardı.

Geçtiğimiz ay Waymo ve Cruise, San Francisco’da sürücüsüz otomobilleri diledikleri zaman çalıştırma iznini aldı. Yerel manzaramızın ortak bir özelliği olan sürücüsüz arabalarla, biz de bir tanesini denemekten heyecan duyduk.

Cumartesi sabahı güneş gözlüğü almak için yerel bir eczaneye gittik, sonra da telefonumdaki Waymo uygulamasını kullanarak eve sipariş verdik. Arabayla yaklaşık beş dakika sürüyor ama dik yokuş yukarı yürüyüş bizi kurtarıyor.

Tavandaki dönen lidar sensörünün altındaki ekranda baş harflerim MR beliriyor. Araba yukarı çıktı. Uygulamadan “Kilidi Aç” seçeneğini seçene kadar kapı kolları arabanın yan tarafıyla aynı hizadaydı, bu noktada normal kapı kolları gibi dışarı fırladılar.

İkimiz de bindik. Klima soğuk hava üflüyor. İç mekan, arka koltuğun önündeki iPod boyutundaki konsoldan soluk pembe bir ışıkla aydınlanıyordu ve yumuşak ortam müziği çalınıyordu. Kesinlikle bir “Geleceğe Hoş Geldiniz” havası vardı. Kaydedilmiş bir kadın sesi bize emniyet kemerlerimizi nasıl bağlayacağımız, frenlere veya direksiyona dokunmamamız gerektiği konusunda bazı talimatlar verdi ve ardından harekete geçti.

Araba sanki yetenekli bir insan tarafından kullanılıyormuş gibi performans sergiledi. Dar bir sokakta park etmiş bir arabanın etrafından geçerken (hayali) merkez çizgisini geçmekten çekinmedi ve her iki tarafta da arabaların olduğu çok dar bir alanda orta refüje saplandı. Sürüş, saatte 25 milin altındaki hızlarda düzgün ve stabildir.

Kitaplığımdan müzik çalmak üzere iPhone’a bağlanmak için iç konsolu kullandık, ancak yolculuk o kadar kısaydı ki, Google Assistant’ı (bu işlev için gerekli) bitmeden indirmeye zamanım oldu.

Waymo nedense bizi kapımıza götürmüyor. Evimiz çok dik bir tepenin tepesindeki dar bir sokakta, her saat başı dört otobüs gidip geliyor, dolayısıyla başa çıkılamayacak kadar fazla olabiliyor. Bırakma noktamıza yaklaşırken ses bize yolculuğumuzun yakında biteceğini ve kapı koluna bir kez dokunarak kapıyı açacağımızı, ikinci kez de kilidini açacağımızı söyledi. Söylendiği gibi yaptık ve arabadan indik ve araba yavaşça uzaklaştı.

Lyft veya Uber’e benzer şekilde bir yolculuğun maliyeti 8 dolar. Oğlumun da belirttiği gibi, Alphabet’in ödeyecek herhangi bir sürücüsü yok, dolayısıyla paranın tamamı gelir olarak doğrudan şirkete gidiyor.

Yolculuk tamamen olaysızdı. Biraz da sıkıcı. Tüm bu deneyim bana akıllı telefonların veya internetin bir zamanlar harika olduğunu ama şimdi sıradan göründüğünü hatırlattı.

Kendi kendine giden arabaların vaadi konusunda şüpheliydim. Sonsuza kadar birkaç yıl uzakta kalacak teknolojilerden biri gibi görünüyordu. Ancak bu yolculuğa çıktıktan sonra, Waymo ve rakipleri uygun maliyetli bir şekilde ölçekleninceye kadar bunun kısa şehir gezileri için daha yaygın bir yol haline geldiğini tamamen görebiliyorum.

Tüketiciler, yatırımcılar ve düzenleyiciler hazır olsa iyi olur çünkü teknoloji burada ve o kadar gelişmiş ki, ilk kullanımda doğal ve güvenli görünüyor.

Görmek: Bir NBC Körfez Bölgesi muhabiri, kullanılmayan bir robotaksiye biniyor