Modern Türkiye’yi yaratan anlaşmanın imzalanmasının üzerinden 100 yıl geçmesine rağmen bazıları için hâlâ acı verici.

Modern Türkiye’yi yaratan Lozan Antlaşması, bazıları tarafından hala beğeniliyor, ancak Kürtler ve Ermeniler de dahil olmak üzere özerk bölgeler ve Osmanlı dönemi suçları için adalet umut edenler için bir hayal kırıklığı olmaya devam ediyor.

Bu seslerden bazıları, Türkiye ile İngiltere ve Fransa gibi müttefikler arasında 24 Temmuz 1923’te imzalanan I. Türkiye, uygulanmasını yakından izlediğini söyledi.

Bir Kürt köyünde dünyaya gelen ve şu anda Lozan’da çalışan Cevki Gounçu, sarayda imzaladığı bir röportajda halkının “kongre tarafından reddedildiğini” söyledi. Cumartesi günü 6.000 Kürt protestocu bayrak sallayarak ve insan zincirleri oluşturarak şehrin içinde yürüdü.

Ermeni büyükanne ve büyükbabası 20. yüzyılın başlarında misyonerler ve Fransız savaş gemilerinin yardımıyla bugünkü Türkiye’den kaçan İsviçreli Manuşak Karnusyan için anlaşma “ikinci bir soykırım” gibiydi. 1915 katliamlarına ve Osmanlı İmparatorluğu’ndaki Ermenilerin zorla tehcirine atıfta bulunuyor – şimdi düzinelerce ülke tarafından soykırım olarak etiketleniyor, ancak binlerce Türk ve Ermeni’nin etnik çatışmalarda öldüğünü söyleyen Türkiye tarafından reddediliyor.

Reuters’e konuşan Karnuchian, “Unutamazsınız. Bunun (anlaşmanın) ne anlama geldiğini göstermelisiniz.” Anlaşmanın mirasına bakan bir projeye sahip bir tarihçi olan Jonathan Conlin, anlaşma o zamanlar kalıcı barış için bir şans olarak selamlansa da, 1,5 milyondan fazla Yunanlı ve Türk’ün mübadelesi gibi bazı sonuçlarının artık “korkunç bir hata” olarak görüldüğünü söyledi.

“Sanırım (anlaşma) devam etti çünkü herkes eşit derecede mutlu değildi” dedi. (Emma Farge tarafından yazıldı; Frances Kerry tarafından düzenlendi)

(Bu hikaye, DevDiscourse ekibi tarafından düzenlenmedi ve otomatik olarak ortak kullanılan bir akıştan oluşturuldu.)