Anoreksiya ile ilgili yeni bir tartışma: Hastaların tedaviyi bırakmasına izin vermeli miyiz?

Ciddi bir ruh sağlığı bozukluğu hangi noktada tedavi edilemez hale gelir? Doktorlar bu hastaları kendi istekleri dışında bile tedavi etmeye devam etmeli mi? Katie Englehart, bazı psikologların kendi koşullarıyla mücadele etmeyi bırakan anoreksiya hastaları için nasıl palyatif bakıma başvurduklarını, diğer doktorların ise bu yaklaşımı mesleki açıdan etik dışı bulduklarını derinlemesine inceleyerek bu soruları inceliyor. (Kanser hastalarının ölmesiyle başlayan palyatif bakım, hastalığı iyileştirmekten ziyade acıyı dindirmeye odaklanıyor.) Palyatif psikolojinin lehine ve aleyhine olan argümanları incelerken… New York Times Dergisi Parça, kendinizi taraf değiştirirken bulabilirsiniz. Hikaye, anoreksiya (bipolar bozukluk ve majör depresyonla birleştiğinde) hayatını yıllarca alt üst eden ve çoğu zaman rızası olmadan onu tedavi programlarına kaydettiren Naomi adlı bir hastayla başlıyor.

Yeme bozukluğu olan hastaların tedaviyi bırakma seçeneğine sahip olması gerektiğini öne süren bir makaleyi okuduktan sonra, yazarlarından biri olan Dr. Joel Yaeger'in bu bölgeden olduğunu ve onun hastası olduğunu öğrendim. Makalenin odak noktası olan Yager, 2022'de “terminal anoreksi” terimini türeten bir makale yazacak ve akıl sağlığı bakımında tıbbi yarar olup olmadığı konusunda tartışmayı ateşleyecekti. Eleştirmenler, net bir ayrım olmadan bir hastanın tedavi edilemez olup olmadığını bilmenin mümkün olmadığını öne sürüyor; binlerce hastayı tedavi eden bir doktor, bunların kendisini “şaşırtmaya” devam ettiğini ve kimin iyileşeceğini asla tahmin edemediğini söyledi. Diğerleri, ölümcül durumun hastaların aradığı bir teşhis olabileceği yönündeki endişelerini dile getirdi. Artık tartışma tüm akademik hızıyla devam ediyor ve bunu çok detaylı bir şekilde okuyabilirsiniz. Burada. (Ya da diğer Uzun Biçimli özetlerimize göz atın.)