Lynne Burkhead, Oklahoma’da bahar mevsimi başlarken kayboluyor
Cumartesi sabahı güneş yavaş yavaş ufkun üzerine yükselmeye başladığında, Oklahoma’nın güzel bölgelerini yiyip bitiren için için yanan hindiler olmalı.
Ancak Kızıl Nehir’in kuzeyinde bir yerde cevizlerin dibinde durmanın ve kahvaltı vaktinden önce uzun bir sakalı düzeltmeyi ummanın tüm heyecanına rağmen, bu hafta sonu Sooner State’de de bir şeyler eksik olacak.
Ya da daha doğrusu kayıp bir kişi. Ve bu, uzun yıllar Mossy Oak için halkla ilişkiler lideri olan Iowa devi, rahmetli arkadaşım Tim Anderson.
Anderson’ın görevi, kamuflajı yapan şirketin her yıl iyi bir yazar için birkaç arama yapmasını sağlamaktı. Bu, yaprakların renk değiştirdiği ve yosunlu meşelerden döküldüğü sonbaharda beyaz kuyruklu ormanlarda ve hindilerin yeşil gölgelik altında dökülüp buharlaştığı ilkbahar aylarında avlanmayı içeriyordu.
Her yıl çeşitli ticaret fuarlarına eklendiğinde, Tim Anderson’ı balıkçılık endüstrisinde tanıdık bir yüz haline getiren birçok etkinlik ve gezi oldu ve şüphesiz dünyanın en sevilen insanlarından biri olan bir adamdan bahsetmiyorum bile.
Öyle olduğunu söylüyorum, çünkü geçen 1 Eylül’de, kamuflajlı birçok kişinin güvercin avlamaya çıktığı bir günde, Tim Anderson hayatın bu tarafından sonsuzluğun diğer tarafına geçti.
Hayatımda kişisel olarak büyük bir kayıp olan bir yıl ve birkaç ayda – eski arkadaşım John Waite’i geçen yıl pandemiden kaybettim, birkaç hafta önce eski asistan futbol antrenörü Denison Yellow Jacket Lanny Pettit’i kardiyovasküler bir kazada kaybettim ve arkadaş ve akıl hocası Jim Garage kansere yenildi Sadece birkaç gün önce – geçen yıl telefonumun bir metin geldiğini belirten sessizce vızıldamasına hazır değildim.
Mossie Oak’ın şu anki PR adamı Jake Meyer’den gelen mesaj, “Hey Lynn,” dedi. “Bugün ikimizin de sevgili bir dostunu kaybettiğimizi size bildirdiğim için üzgünüm. Tim Anderson bu öğleden sonra Tanrı’nın yanına gitti.”
Aortunu yırtan Tim, karısı Karen’ı ve onu sevgiyle Papa olarak tanıyan çocukları ve torunlarını geride bırakarak aniden gitti. Ayrıca, bu mütevazi Iowa insanının sıcak gülümsemesini, sıkı tokalaşmasını ve pozitif doğasını seven birkaç arkadaşını da geride bıraktı.
Neyse ki, kendimi o arkadaşlardan biri olarak kabul ettim. Ve hafıza düzgün çalışıyorsa, hemen içeri girdim ve ağlamaya başladım.
Çünkü Tim Anderson, sizi SHOT Show’da, ATA Show’da ve hatta ICAST’ta bir standa davet etme ve bir şekilde birkaç dakikalığına onun en iyi arkadaşı ve onun en iyi arkadaşıymışsınız gibi hissettirme konusunda eşsiz yeteneği olan bir dış mekan profesyoneli olan Tim Anderson’dı. dünyanın en önemli insanı.
Bunun dışında çoğu zaman ve muhtemelen her zaman, Tim gerçekten böyle hissetti. Dış mekan endüstrisindeki en iyi yazar veya en bağlantılı kişi olmaktan uzak olsam da, dürüstçe söyleyebilirim ki, uzayda Tim Anderson ile birkaç dakika geçiren hiç kimse farklı hissetmedi. Sevecen, sakince esprili, gerçek bir adamdı ve ondan nefret etmek neredeyse imkansızdı.
Oklahoma’da bahar hindisi av sezonunun bu yıl başlamasına neden olan şey de bu. Çünkü Tim Anderson dışarıda çalışmanın geyik avı tarafının tadını çıkarırken, ilkbaharda yaptığı hindi avı onu gerçekten gülümsetti.
Bunu birkaç yıl önce, en son Er Devlet’te ıstırapların peşine düştüğümde yakından ve kişisel olarak görmüştüm. Bu, asla unutmayacağım bir yazar kovalamacasıydı, çünkü kısmen açılış gününde güçlü bir soğuk cephe, kuzeyden esen rüzgarlar nedeniyle 20’li yılların sonlarında hafif kar ve dondurucu sıcaklıklar getirdi.
Ve kısmen Nisan haftasında kampta olanlardan dolayı. Buna, eşit derecede iyi bir arkadaş olan Meyer ve her ikisi de batı Oklahoma’daki av kampında, hava durumu tahmini olmasa bile her şeyin yolunda gittiğinden emin olan Tim Anderson da dahildi.
Kısacası o kadar harika bir av kampıydı ki, bir sabah Uzun Sakallı Sakal diyebilecek kadar şanslıydım. Kaçırılan bir fırsatı görmezden gelmeyi başardım, kefaret bulmayı başardım – İyi Cuma için harika bir tema, öyle değil mi? – ve Zink’ten yaptığım bir telefon görüşmesinde yaptığım bahar müziğinden hoşlanan sevimli bir Rio Grande oyuncusunu etiketleyin.
Ya da belki de sadece bu yer köpeklerle doluydu ve bu kişi, üstüne koyduğum tavuk yemi Zink’i ve ayrıca giydiğim tepeden tırnağa Mossy Oak kamuflajını seviyordu.
Yıllar boyunca bahar hindileriyle bir aşk-nefret ilişkim oldu, çünkü kısmen onları avlamada özellikle iyi değilim ve başarılı olduğum kadar sık sık başarısız oldum. Ama o akşam, hepimiz günün farklı olaylarını ve kuşların kuşlarını deneyimlediğimiz için Tim, kendimi dünyanın en iyi hindi avcısı gibi hissettirdi.
O hafta top oyuncumu arayıp işaretlediğim gibi tek başına balık avlarken, ertesi sabah Tim’in birlikte balık tutup tutamayacağımızı sorduğunda daha da fazla ayrıcalık yaşadım. Gerçeği söylemek gerekirse, o kırmızı tozlu ülkede, çayır vadileri, tarım arazileri ve birkaç dere yatağıyla noktalanan arazide sakin bir sabahtı.
Dusty Earth, son günlerde dans eden pek çok yabani hindinin hikayesini anlatırken, Tim ve ben soğuk ve durgun bir bahar sabahı görmedik. Sonunda öğle yemeği için kampa döndüğümüzde, baharda müzik kutusuna bir çeyreklik atıp oyunu oynamaya hevesli bir oyuncuyu, uzun sakallı bir oyuncuyu yenemediğimize üzülerek gülüyorduk.
Ama önemli değildi çünkü Yaratıcıyı ve yaptıklarını seven, ailesini seven, Iowa Hawkeyes’ı seven, sektördeki arkadaşlarını ve Mossy Oak’ı seven, hindiyi seven Tim Anderson’ın arkadaşlığından keyif aldım. avcılık, her şey sırayla. Sabahın sonunda, sessiz bir hindi av gezisinin getirebileceği sessiz, sessiz fısıltılarda tüm bu konuları ele aldığımızı düşünüyorum.
Ancak olaysız bir sabah önemli değildi, pek çok insanın size başarılarını ve tanıdıklarını ve belki de ne kadar önemli olduklarını hatırlatmak için etkileme ihtiyacı hissettiği günümüz dünyasında kesinlikle değil.
Bu düşünceler, dikkatleri başka birinin üzerine çekmeyi seven mütevazı bir Ortabatılı olan Tim Anderson’ın iyi yaşamının tam tersiydi. Ve bu, spot ışığının bir kısmını hak etmesine rağmen, çünkü Toxey Haas ve ailesi, avuç dolusu kiri ve yaprağı sürekli bir kamuflaj devrimine dönüştüren Mississippi halkı için yaptıklarında çok iyiydi.
Birazdan, düğmeye basıp bu hikayeyi yolda gönderdiğimde, arkamı dönüp son aylarda çokça baktığım bir resme omzumun üzerinden bakacağım. Birkaç yıl önce Tim Anderson’ın bana, bittikten birkaç hafta sonra gönderdiği Oklahoma hindi avı için bir tuval.
Çünkü sonunda Tim, profesyonel yeteneği ve iyi kalpliliği sayesinde yaratılışın vahşi doğasında paylaştığınız güzel zamanları asla unutmamanızı sağladı. Sonunda, işte böyle bir adamdı.
Mossie Oak’ta Anderson’ın yerini alan eşit derecede yetenekli ve alçakgönüllü Jake Meyer de aynı şekilde hissetti.
O korkunç gündeki son metnini benim için özellikle mütevazi ve anlamlı kılan şey buydu: “O bir efsaneydi ve seni çok seviyorum Lin!”
Evet öyleydi Jake. Ve kesinlikle öyle umuyorum çünkü duygu karşılıklıydı.
“Web hayranı. Tipik düşünür. İçine kapanık. Amatör iletişimci. Pop kültürü meraklısı.”