İsrailli kamera köpekleri enkazdan 19 kişiyi kurtarmaya yardım ediyor

İsrailli kurtarma ekiplerinin dokuz yaşındaki Ritwan’ı güvenli bir yere getirmesi 36 saat sürdü. Yaklaşık 56.000 kişinin hayatını kaybettiği depremin ardından Kahramanmaraş’taki evinin enkazı altında kaldı.

Gelişmiş radar ve köpek video beslemelerini ilk kez kullanan 150 IDF askerinden oluşan Zeytin Dalı ekibi tarafından kurtarılan 19 kişinin sonuncusuydu.

İsrail ordusunun uluslararası arama ve kurtarma operasyonlarından sorumlu İç Cephe Komutanlığı’nın geliştirme başkanı Yarbay Shlomo Hacohan, tek pişmanlıklarının daha fazlasını kurtaramamak olduğunu söylüyor.

“İsrail’e döndüğümüzde misyonun komutanı Albay Golan Wach bizi bir araya topladı ve ’19 kişiyi kurtarmamız harika. Neden 30 kişiyi kurtarmadığımızı araştırmamız gerekiyor.

Rıdvan’ın 14 yaşındaki kız kardeşi Romisa ve babaları Mohammad, hafta başında IDF tarafından kurtarılmıştı. Rıdvan, depremden 120 saat sonra nihayet enkazdan kurtarıldı.

Hacohen, “Yaşayan ve yardım isteyen bir kişinin tuzağa düştüğünü duyduğunuz an, adrenalin patlaması ve onları kurtarmak için ne gerekiyorsa yapma motivasyonu gibi bir şey,” diyor.

“Yıkılan binanın altına girerken, gecenin bir yarısı Reedwan’ın kendi kulaklarımızla şarkı söyleyip ağladığını duyduk.

“En büyük zorluk, çöken binanın içinde nerede olduğunu bilmememizdi. Delegasyonun nüfus davranış memurları, nerede bulunabileceğini belirlemek için yerel sakinlerle görüştü.

“Onu bulduğumuzda, onu cesaretlendirmek ve neşelendirmek için Türkçe tercümanlar kullandık, heyetten onbinlerce asker onu çıkarmak için çalıştı.

Hacohen, Nogamels’e “Onu nihayet enkazdan çıkardığımız zaman çok duygusaldı,” dedi. “Cuma gecesi onu kurtarana kadar gece gündüz durmadan çalıştık.”

İç Cephe Komutanlığı, görevine yardımcı olmak için sürekli olarak yeni teknolojiler geliştiriyor. Türkiye’deki misyonu sırasında bu teknolojilerin birçoğunu ilk kez kullandı.

Bunların arasında IDF’nin köpek birimi (Yichidat Oketz) tarafından hayatta kalanları koklamak için eğitilmiş köpekler de vardı.

Açık alanlara gönderildiler, göğüslerinde bir kamera ve sırtlarında, askerlerin giremediği küçük alanlarda köpeğin gördüklerini gerçek zamanlı olarak kablosuz olarak ileten bir verici vardı.

Hacohen, “Birçoğu beton duvarların arkasındaki alanlara girdiği için bu teknolojiyi geliştirmek zordu” diye açıklıyor. “Köpek havlamasa bile onun gördüklerini görebilir ve ne olduğunu anlayabilirsiniz.”

Birim, beton duvar kalıntıları üzerinde özel radarlar kullandı.

Birim tarafından kendi bünyesinde geliştirilen daha uzun frekanslara sahip radarlar, çöken binalara da uzanabilir. İç Cephe Komutanlığı ayrıca bir İsrail şirketinden daha düşük frekanslı radarlar satın aldı. CamaroDolaşmaları tespit etmede çok hassastırlar, ancak kısa bir menzile sahiptirler.

Görevin dokuz yaşındaki Rıdvan’ı ve hayatta kalan diğer kişileri bulup kurtarmasını sağlayan da bu teknolojilerin birleşimiydi.

İç Cephe Komutanlığı ayrıca, hem asker hem de köpek ekiplerinin erişemeyeceği moloz katmanlarının ve katmanlarının ötesinde kimin veya neyin olduğunu görmek için duvardaki küçük deliklere sığacak kadar dar, esnek, fiber optik kameralar kullandı.

Ve çoğu durumda, yıkılan alanların içindeki hareketi ve sesleri algılamak için sismik ve akustik teknoloji kullanan sensörler kullandılar. Kapana kısılan kişi hareket edebiliyor veya ses çıkarabiliyorsa, bilgisayar onları tanımlayabilir.

Ancak sensörler çok hassas olduğundan, sahada tam bir sessizlik gerektirir, bu nedenle, “site sessizliği” olarak bilinen bir teknikle yüzlerce işçi ve sivil, sensörleri her kullandıklarında tahliye etmek zorundadır.

Bu ileri teknolojileri geliştirmek için İç Cephe Komutanlığı dünyanın en iyi elektronik ve elektro-optik mühendisleri, kimyagerleri ve fizikçilerinden bazılarını istihdam etmektedir.

Sonuç olarak Hacohen, İsrail’in hayatta kalanları diğer tüm yabancı temsilcilerden daha fazla kurtardığını söylüyor.

“Kurtardığımız her insan bir kazançtır, ancak kendimize her zaman neden daha fazla kurtarmadığımızı soruyoruz” diyor.

“Bu duyguyla ayrılıyoruz. Bir yanda gururla, diğer yanda daha ne yapabilirdik ya da yapmasaydık diye düşünürken.