Eli Roth’a neden teşekkür etmeliyiz?

İstersen benimle birlikte düşün: Ana akım medya neden teşekkür etmiyor? Neden Charlie Brown tatilin tüm yükünü küçücük omuzlarında taşımak zorunda?

Elbette her yıl dinlenecek belli şarkılar var. “Turkey Lurgy Time”, Bing Crosby’nin “I’ll Be Grateful” veya James Brown’un “(Too The) Püresi Patates”, Ray Charles’ın “Sweet Potato Pie” veya en sevdiğim “Glee” gibi yemekle ilgili her türlü şarkıyı akla getiriyor. ”, ama gün boyu yemek. Sadece bir liste isteyemezsin. Yiyecek değil sadece Şükran günü meselesi, değil mi?

Film izlerken de aynı sorunu yaşıyoruz. Yukarıda adı geçen “Charlie Brown Teşekkür Ederiz” sözümüz var. – gerçi teknik olarak sadece bir TV programı – ve animasyonlu “Free Bird” filmleri aslında Şükran Günü ile ilgili değil, “Bıçaklar Çekildi”, “Postanız Var” veya “Uçaklar, Trenler ve Otomobiller” ile ilgili. tatilin.

Daha da iyi bir soru: Neden Şükran Günü’nde büyük bir destek yapmıyoruz? Korku Bu bir film mi? Korku, iyisiyle kötüsüyle her şeyi istismar eden bir türdür. Tanrı aşkına, John Carpenter’ın “Cadılar Bayramı” ya da “Kara Noel”i, “Kanlı Sevgilim” ve hatta “1 Nisan Şakası” var, ama bunların en lezzetli tatiline duyulan aşk nerede? Hacılar da iyi bir korkuyu hak etmiyor mu? Herhangi bir korku hayranının size söyleyebileceği gibi, tatil korku filmi bir klasiktir ve bu kadar popüler bir tatili ele alacak büyük bir sinema filmimizin hâlâ olmaması garip görünüyor.

Eli Roth bu yıl bunu değiştirmeyi hedefliyor. Bu sonbaharda 2023 yapımı slasher filmiyle sinemanın zirvesine teşekkür etmek için… “Teşekkürler.”

Peki bu filmde kim daha iyi rol alabilir? Addison Ray?

Yardımcı başrolümüz… “Grey’s Anatomy”nin kendi McDreamy’si mi?

Peki bu film önceki filmin parodi fragmanının uzun metrajlı versiyonu mu?

Seni bilmem ama ben Oscar’ları hissediyorum. Belki Nobel Barış Ödülü bile.

Böylece, Şükran Günü arifesinde, yılın sinema etkinliği Mayflower’ı (2009 Honda Odyssey’im) görmek için yerel tiyatroma gittim.

Şaşırtıcı bir şekilde, film gerçekten… eğlenceli miydi? Şimdi, “Cadılar Bayramı” gibi karamsar, yavaş bir yanık ya da Girls’ Company ve “Black Christmas” gibi resmi kadın düşmanlığı ama inkar edilemeyecek kadar eğlenceli. Walmart tarzı bir süpermarkette, birçok alışverişçinin ölümüne yol açan ve bir sonraki Şükran Günü cinayetlerine zemin hazırlayan bir isyanla başlıyoruz. Sahne neredeyse fazlasıyla gerçekçiydi ve klostrofobik hareketi salonumdaki bazı sinemaseverler için çok fazlaydı. O andan itibaren film, giderek daha acımasız ve yaratıcı cinayetlerin 90 dakikalık bir şölenine dönüştü – trambolinle ilgili cinayet kafama oldukça iyi yerleşti.

John Carver – evet, The Pilgrim – Film, maskeli bir katilin takip ettiği bir grup genci konu alıyor. Canlandırıcı bir şekilde, senaryoyu yazarken en az bir gerçek gence danışılmış gibi hissetmek için sosyal medyayı kullanıyor. WhoUnit özelliği de iyi yapılmış, açılış sahnesinde farklı amaçlara sahip birkaç potansiyel şüpheli ortaya çıkıyor, ancak türe aşina olan hayranlar gerçek katili ilk birkaç dakika içinde anlayacaklar.

Ancak en önemlisi film şüphesiz bir teşekkürdür. Son perde bir Şükran Günü yemeği etrafında şekilleniyor ve ortam, Şükran Günü’nü en yüksek şekilde kutlamaya kendini adamış bir kasabayı konu alıyor. Şükran Günü temalı kelime oyunları bol miktarda bulunuyor ve hatta katilin amacı bile tatilde somutlaşan temalarla belli belirsiz bir şekilde bağlantılı.

Bununla birlikte, bu film iç açıcı bir film değil ve bu tatilde büyükanne ve büyükbabanız evdeyken izleyecek aile dostu bir film arıyorsanız, “Teşekkürler.” Muhtemelen en iyi seçeneğiniz değil.

Peki Eli Roth’un “Şükran Günü” filmi bir Şükran Günü filmi rönesansının başlangıcı mı? Siz de Şükran Günü’nün yeniden canlanmasını ister misiniz? Bunu zaman gösterecek ama kesin olan bir şey var: “Teşekkürler 2″nin sinemalarda gösterime girmesi çok uzun sürmeyecek.