Depremden sonra yardım için Türkiye’ye gittim.

Ülkeyi vuran ilk yıkıcı sarsıntılardan beş gün sonra, Türkiye’ye giden uçağa bindiğimde, kaydedilen ölü sayısı çoktan 30.000’i geçmişti.

Pakistan’daki önceki görevimi bitirirken ve daha önce planladığım gibi ailemi görmek için İngiltere’ye gelmek yerine doğruca Gaziantep’e gitmeye hazırlanırken sayıların her gün tırmanışını izledim.

Ailemi üç haftadır görmemiştim ve eşimle İngiltere’deki çocuklarımızın yanına dönmeyi dört gözle bekliyordum. Beni özlüyorlar ama bu işin ne kadar önemli olduğunu biliyorlar.

Sekiz yıldır insani yardım çağrılarında ve 10 yıldır yardım sektöründeyim ve ailem acil müdahale ile gelen tüm çalışma saatlerine alışkın.

Anında tahliye edilmek insanlığın doğasında vardır, bu yüzden tarifeli uçuşla eve gitmek yerine Pakistan’daki son ziyaretimi uçağa binmeden önce orada yaşayan ailemle bir gün geçirerek sonlandırdım. Türkiye’ye mi.

Grubumdaki diğerleri, ilk sarsıntılardan sonra zaten dışarıdaydı.

Kuruluşumuzun Suriye’nin kuzeyinde ve Gaziantep’te uzun süredir devam eden projeleri vardı – sağlık merkezleri, acil barınaklar, gıda düzenlemeleri, eğitim programları, hepsi bir bölge müdürünün liderliğinde.

Depremde birçoğu evini kaybeden uzman ekibi hemen harekete geçti. Depremzedelere sıcak yemek sağlayan ilk insani yardım kuruluşuyduk.

Çalışanlarımızı evleri yıkıldıktan ve aileleri arabalarda ya da acil durum sığınma evlerinde uyumak zorunda kaldıktan sonra çalıştıkları için ne kadar övsem azdır.

Personelden birinin öldüğü teyit edildiğinden biz de yastaydık. O ve kız kardeşleri enkazdan zamanında kurtarılamadı. Nehle Bidar eşi ve kızıyla birlikte ve onun hatırlanmasını sağlamak benim görevim.

Diğer işçiler ise kendi ailelerini enkazdan kurtarmayı beklerken hala çalışıyorlardı.

Bir ekip üyesi beni ve meslektaşlarımı havaalanında karşıladı ve bizi Gaziantep’e götürdü. Bize sadece yolların nasıl temizlendiğini anlattı. İki gün önce de evler, işyerleri, dükkanlar ve yüksek binalar moloz ve molozla kaplı olduğu için yıkılamıyordu. Yıkım sonsuz gibiydi.

Bu Türkiye’ye ilk seyahatim değil, daha önce gittim ve kültür ve mimarinin zenginliğini gördüm. Etkilenen bölgeleri ziyaret ettiğimizde, devasa ve etkileyici yapıların yere yıkıldığını görünce şok olduk. Yıllarca süren sanayileşme, evler ve topluluklar bir anda yok oldu.

Uzun yıllardır sahada olmama rağmen hayatımı değiştiren bir andı ve hiç bu kadar büyük bir yıkım görmemiştim.

Geldiğimizde, günde iki kez 2.000 öğün sıcak yemek sunan gıda dağıtım çalışmalarına katıldık. Bize yiyecek toplamaya gelen kişiler ve aileler arabalarında, parklarda derme çatma çadırlarda yaşarken, diğerleri gecelerini bazı toplum merkezlerinde geçirdi.

Yapabilenler, Gaziantep ve Antacaya’yı çoktan terk ederek, çok şükür ki depremin yarattığı yıkımdan etkilenmeyen kuzeyde aileleri ve arkadaşlarıyla birlikte kalmak için araba kullanmışlardı.

Diğerleri o kadar şanslı değil. Gaziantep’te arazide çalışırken, depremden bir gün önce evlerini şehrin başka bir yerine nasıl taşıdıklarını anlatan bir aileyle tanıştım.

Daha sonra anneanneleri ve dedeleri onlara katılmaya karar vermiş ancak eski evleri ilk sarsıntıda yıkılmış.

Kurtarma ekipleri yaşlı çifti bulduğunda, onlar bu dünyadan ayrılırken son bir kucaklaşmayla birbirlerine sarılarak yan yana yatırıldılar.

Bu hikaye anlatıldığında ağladım ve yalnız değilim. Aile bana, kurtarma ekibinin ve görgü tanıklarının gözyaşları içinde olduğunu söyledi.

Benzer hikayeleri olan birçok kişiyle konuştuk. Enkaz altında saklanan çocuklar, yıkımla ikiye bölünmüş aileler, oyun arkadaşlarının başına gelenleri anlayamayan çocuklar çok acı.

Acı ve korku o kadar derinden vuruyor ki, salonlarda ve spor sahalarında acil durum sığınakları var ama birçok aile bunları kullanmıyor. Çocukları binalarda olmaktan çok korkuyor ve onlara güvenmiyorlar.

Ölümün ve yıkımın acısı yıllarca hissedilecek. Yalnızca Türkiye’deki nihai ölü sayısı şu anda 50.000’i aşıyor ve Türk hükümeti mali maliyetin 100 milyar dolardan (81 milyar £) fazla olduğunu tahmin ediyor, bu da depremi kayıtlı tarihteki en ölümcül ve en yıkıcı yapıyor.

Bir zamanlar Türkiye-Suriye sınırında gururlu bir şehir olan Gaziantep, şimdi harabeye döndü. Şehir yaklaşık 2 milyon kişiye ev sahipliği yapıyordu ve son yıllarda güvenlik ve istikrar arayışıyla sınırı geçen sayısız Suriyelinin evi haline geldi. Şimdi ikinci kez evleri ellerinden alındı.

Human Appeal 2015’ten beri Türkiye’de ve yeniden yapılanma çalışmaları başlayana kadar Türkiye’de kalmaya kararlıyız. Akademik programlarımız değişen ihtiyaçları karşılamak için devam etmekte ve gelişmektedir.

Kalıcı konut ve altyapı yeniden inşa edilirken, geçici barınakları insanların yaşaması için konforlu yerlere dönüştürmek için gıda, ısıtıcı ve diğer malzemelerin yanı sıra sağlamaya devam edeceğiz.

Ancak biliyoruz ki, evleri yeniden inşa etmek ne kadar sürerse, hayatları yeniden inşa etmek o kadar uzun sürecektir.

Human Appeals Türkiye girişimine bağışta bulunabilirsiniz. Burada

Paylaşmak istediğiniz bir hikayeniz var mı? [email protected] adresinden e-posta ile iletişime geçin.

Görüşlerinizi aşağıdaki yorumlarda paylaşın.

DAHA: Restoran sahipleri ‘şok’ ama Türkiye’deki depremzedelere yardım etmek için mücadele ediyor

Ayrıca: Türkiye’yi 5,5 büyüklüğünde güçlü deprem vurdu

DAHA: Türkiye Deprem İtirazı, Şoku Hafifletmek İçin 100 Milyon Sterlinlik Ekmek ve Çadırları Artırdı